منظومه‌ی شمسی‌، خانه‌ی ما در فضا

ما‌ در قسمتی آرام و دنج از کهکشان راه شیری زندگی می‌کنیم.
ساختاری ۴.۵ میلیارد ساله که با سرعتی در حدود ۲۰۰.۰۰۰ کیلومتر بر ساعت، هر ۲۵۰ میلیون سال یک بار به دور مرکز کهکشان در حال گردش است.
ستاره‌ی ‌ما یعنی خورشید، مرکز منظومه‌‌ی ‌شمسی است.
هشت سیاره و تریلیون‌ها سیارک و ستاره‌ی ‌دنباله‌دار و سیاره کوتوله به دور آن می‌چرخند.
هشت سیاره به دو گروه چهار تایی تقسیم می شوند: سیاره های شبیه زمین: عطارد، زهره، زمین و مریخ و چهار سیاره‌ی‌ گازی: مشتری، زحل، اورانوس و نپتون.
عطارد کوچکترین و سبک ترین این سیارات است.
سال عطارد کوتاهتر از روزهای آن است
که باعث نوسانات شدید دمایی در آن می‌شود.
عطارد اتمسفر و ماه ندارد.
زهره (ناهید) یکی از درخشان‌ترین اجرام در منظومه شمسی است و تاکنون گرم‌ترین سیاره‌ی منظومه شمسی شناخته می‌شود.
با اتمسفری که فشار آن ۹۲ برابر فشار اتمسفر زمین است، یک اثر گل‌خانه‌ای غیر قابل کنترل (بوجود می‌آید) یعنی دمای این سیاره هیچ‌گاه کمتر از ۴۳۷ درجه (سانتی‌گراد) نمی‌رسد.
همچنین ‌زهره ماه ندارد.
زمین خانه ما و تنها سیاره‌ایست که دمای آن به اندازه‌ای متعادل است که مقدار زیادی آب را در خود نگه دارد.
علاوه براین، تاکنون تنها مکان شناخته شده‌ایست که زندگی در آن وجود دارد.
زمین (فقط) یک ماه دارد.
مریخ دومین سیاره کوچکِ منظومه شمسی است و بخاطر تراکم بسیار پایین‌اش، اتمسفر بسیار نازکی دارد.
کوه المپووس بزرگ‌ترین کوه در منظومه‌ی ‌شمسی است که ارتفاعی در حدود سه برابر کوه اورست دارد!
مریخ دو ماه کوچک دارد.
مشتری بزرگ‌ترین و متراکم‌ترین سیاره‌ی منظومه شمسی است و غالبا از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده است و صحنه‌ی ‌بزرگ‌ترین و قدرتمندترین طوفان‌هایی است که ما تاکنون شناخته‌ایم.
بزرگ‌ترین طوفان مشتری با نامِ "لکه‌ی سرخ بزرگ" سه برابر اندازه‌ی کره‌ی زمین است.
مشتری ۶۷ قمر (ماه) دارد.
زحل دومین سیاره‌ی ‌بزرگ منظومه شمسی، کمترین چگالی را در بین سیارات دیگر دارد.
اگر شما یک وان به اندازه کافی بزرگ داشته باشید، زحل درون آن شناور می‌ماند.
زحل همچنین بخاطر حلقه‌های گسترده و قابل رویت‌اش معروف است و ۶۲ ماه دارد.
اورانوس سومین سیاره‌ی بزرگ منظومه شمسی و یکی از سردترین آن‌ها است و در میان سیاره‌های گازی کوچک‌ترین آن‌ها است.
نکته خاص در مورد اورانس، محور گردش آن است که بر خلاف هفت سیاره دیگر منظومه شمسی، افقی است.
اورانوس ۲۷ ماه دارد.
نپتون آخرین سیاره‌ی منظومه‌ی شمسی، شبیه اورانوس است.
فاصله‌ی بسیار زیاد نپتون از خورشید باعث شده است که یک سال نپتون ۱۶۴ برابر سال زمین باشد.
بیشترین سرعت بادی که تاکنون اندازه‌گیری شده است مربوط به یک طوفان در نپتون است که در حدود ۲.۱۰۰ کیلومتر بر ساعت بوده است.
نپتون ۱۴ ماه دارد.
اگر ما اندازه‌ی سیارات را با هم مقایسه کنیم، تفاوت‌های بین آنها بیشتر مشخص می‌شود.
مشتری از نظر اندازه و وزن پیشتاز است!
در صورتی که عطارد از قمر مشتری به نام  "گَ نی مید" نیز کوچک‌تر است.
مشتری بقدری متراکم است که به تنهایی حدود ۷۰ درصد جرم کل سیارات منظومه شمسی را شامل می‌شود و تاثیر بسیار زیادی بر محیط اطراف خود دارد که موهبتی برای زمین محسوب می‌شود زیرا مشتری اکثر سیارک‌هایی را که می‌توانند باعث نابودی زندگی بر روی زمین شوند را به خود جذب می‌کند.
اما حتی مشتری هم در مقایسه با ستاره‌ی ما یعنی خورشید، بسیار کوچک است.
بزرگ دانستن آن در برابر خورشید اصلا" کار درستی نیست!
خورشید ۹۹.۸۶ درصد جرم تمام منظومه‌ی شمسی را به خود اختصاص داده است که اغلب از هیدروژن وهلیوم تشکیل شده است و کمتر از ۲ درصد از آن (خورشید) از عناصر سنگین مانند اکسیژن و آهن ساخته شده است.
در مرکز خورشید، خورشید در هر ثانیه ۶۲۰ میلیون تُن هیدروژن را (طی فرآیندی بنام هم‌جوشی هسته‌ای) با هم مخلوط می‌کند و انرژی لازم برای برآورده ساختن نیازهای بشر برای سال‌ها را فراهم می‌کند.
اما فقط همین هشت سیاره به دور خورشید نمی‌چرخند!
تریلیون‌ها سیارک و شهاب سنگ (ستاره‌ی دنباله‌دار) نیز در حال گردش به دور آن هستند.
اغلب آنها در دو کمربند متمرکز شده‌اند:
کمربند سیارک‌ها که بین مریخ و مشتری است
کمربند "کای پر" که لبه‌ی منظومه شمسی واقع شده است.
این دو کمربند خانه‌ی بی‌شمار اشیا و اجرام آسمانی هستند که بعضی از آنها به اندازه‌ی ذرات گرد و غبار و بعضی دیگر به اندازه‌ی سیارک‌ها هستند.
مشهورترین جرم آسمانی در کمربند سیارک‌ها؛ " س رِس " است و مشهورترین جرم آسمانی در کمربند "کای پر"؛ پلوتون، مِیک مِیک و هَمیا هستند.
معمولاً ما کمربند سیارک‌ها را به عنوان مجموعه‌ای متراکم از اجرام آسمانی که دائما در حال برخورد به یکدیگرند، توصیف می‌کنیم.
اما در حقیقت؛ سیارک‌ها در چنان منطقه‌ی بزرگی پخش شده‌اند که دیدن دو سیارک در یک زمان (در کنار هم) ، غیر ممکن است.
علی رغم بیلیون‌ها جرم آسمانی که در این کمربند وجود دارد، کمربند سیارک‌ها فضاهای خالی زیادی دارد، با این وجود؛ همیشه برخورد وجود دارد!
جرم هر دو کمربند نیز خیلی چشمگیر نیست.
کمربند سیارک‌ها جرمی کمتر از (در حدود) 4 درصد جرم ماه را دارد و کمربند کای پر جرمی بین یک-بیست و پنجم و یک- دهم جرم زمین را دارد.
(بالاخره) روزی منظومه شمسی به پایان خود می‌رسد.
خورشید از بین می‌رود و عطارد و زهره و شاید زمین هم نابود می‌شوند.
در طی ۵۰۰ میلیون سال؛ خورشید گرم‌تر و گرم‌تر می‌شود تا مرحله‌ای که پوسته زمین را ذوب کند. بعد از آن خورشید بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود و یا زمین را می‌بلعد و یا آن‌را به دریایی از مواد مذاب (گدازه) تبدیل می‌کند و هنگامی که سوختش به پایان رسید و اکثر جرمش را از دست داد، به یک "کوتوله‌ی سفید" تبدیل می‌شود و قبل از اینکه کاملا" از بین برود، به آرامی برای میلیون‌ها سالِ دیگر به سوختن ادامه می‌دهد.
بعد ازآن؛ دیگر زندگی در منظومه شمسی ممکن نخواهد بود (اما) کهکشان راه شیری حتی متوجه آن هم نمی‌شود!
تنها قسمت کوچکی از آن، روی یکی از بازوهایش، کمی تاریک‌تر می‌شود و بشریت نابود می‌شود یا منظومه شمسی را در جستجوی خانه‌ای جدید ترک می‌کنند.